Polski Związek Motorowy

W miniony weekend odbył się po raz ósmy rajd zabytkowych jednośladów, dobrze znany i lubiany w środowisku motocyklowym, „Motozłaz”. W jego ramach została rozegrana Runda Mistrzostw Polski Pojazdów Zabytkowych.

Tegoroczna odsłona miała smutne, acz podniosłe tło. Rajd ten był ukłonem dla pamięci o naszym wspólnym koledze – Robercie Piętce. Dla uczestników i bywalców Motozłazów to kumpel, wieloletni komandor. Dla członków Federacji Zmotoryzowanych to jej twórca, bliski przyjaciel i nieoceniony „motor napędowy” wszelkich jej przedsięwzięć. Wielu zapewne zastanawiało się, jak to wszystko teraz będzie? Przecież od tej strasznej straty minęło tak niewiele czasu. Otóż kto zawitał nad słoneczny brzeg Firleja, naocznie mógł się przekonać, jak wspaniałą ekipę pozostawił Robert. Zgranie całego zespołu i kompetencja poszczególnych osób, na każdym szczeblu rajdowym nie pozostawiały wątpliwości. To absolutni profesjonaliści! Sprawnie przygotowane biuro, materiały rajdowe na najwyższym poziomie. Wszystko przejrzyste, nie nastręczające kłopotów w interpretacji nawet niedoświadczonym rajdowiczom.

Rajd, jak do tej pory przeprowadzony był systemem „dwódniówki”, z dłuższym całościowo odcinkiem piątkowym (160 km), podzielonym dodatkowo na 4 etapy i krótszym, sobotnim – trzyetapowym o całkowitej długości ok 80 km. Trasa wiodła urokliwie min. przez Kozłówkę, Nałęczów, Kazimierz Dolny i Żyrzyn (etap piątkowy) i już w bliższej odległości od bazy, ziemią lubartowską (sobota). Nie zabrakło ciekawych prób sprawności kierowania pojazdem, odcinków jazdy na regularność, a także możliwości poznania miejsc historycznych związanych ściśle z regionem. Wszystko w pięknej scenerii turystyczno-przyrodniczej. Do tego pełen wikt podczas trwania całej imprezy, składający się głównie z regionalnych, tradycyjnych „cymesów” kulinarnych.

Frekwencja również pokaźna, co najlepiej świadczy o chęci uczestniczenia w Motozłazie i jego wypracowanej przez lata renomie, mimo wciąż nieciekawej sytuacji epidemicznej. Na liście startowej pojawiło się bowiem 67 motocykli, do tego co najmniej 30 pojazdów, które prezentowały się w formie zlotowej. Kilkunastu gości którzy wpadli w tzw. odwiedziny. Bez przesady stwierdzam, że sumarycznie przez tegoroczny lubartowszczak przewinęła się grubo ponad setka jednośladowych zabytków. Cała impreza zwieńczona naturalnie jak tradycja nakazuje – Balem Komandorskim. Równie „wypasionym”, będącym jednocześnie kulminacją samych zmagań i uhonorowaniem zwycięzców i wyróżnionych.

Podsumowując. Szczególnie cieszy fakt ciągłego podnoszenia jakości imprez. Dopracowywania szczegółów i zapewnianiu coraz liczniejszych atrakcji. Jednak najważniejszy, oprócz spraw technicznych jest fakt zapewnienia serdecznego i ciepłego klimatu, który mimo sportowego zacięcia powoduje iście rodzinną atmosferę. Jestem przekonany, że Robert bacznie obserwował z góry poczynania Federacji, dopingował ich i może być dumny ze swoich przyjaciół.

Galeria zdjęć. 

Tekst: Daniel Gągol.