Polski Związek Motorowy

                „Do karty drogowej rajdu wpisz imiona i nazwiska członków załogi”. To zadanie było łatwe. Później było trudniej. Szukanie PKP-ów, odpowiadanie na pytania z trasy i coś tam jeszcze. Ulica, która przypomina barszcz z uszkami to… Grzybowa. Należało w nią skręcić. Takich dróg asfaltowych nie było jednak wiele.

O której godzinie odjeżdża dzisiaj autobus na Ogrody, ile lat był proboszczem ksiądz profesor,  ile centymetrów jest do zakładu kominiarskiego, jaki jest numer komórki leśniczego, w którą rocznicę posadzono świerk, jak nazywa się sołtys? Takich oraz innych pytań było dwadzieścia.

Wykonaj trzy razy prawo-skręt. Ta droga też była szutrowa, następna już błotnista.  Jej nazwa Słoneczna okazała się myląca… Droga doprowadziła nas do pomnika, ale nie tego, do którego należało dotrzeć. Wracamy błotnistą ścieżką. Tracimy czas, którego zabrakło nam na mecie. Zapalamy znicz pod obeliskiem. Później odwiedzamy cmentarz. Trochę błądzimy - tracąc kolejne minuty. Wreszcie kawałek asfaltowej drogi!  Zbyszek Kopras zmierzył w Stacji Kontroli Pojazdów poziom hałasu sygnału dźwiękowego naszego Nissana Tiida. Było 90 decybeli. Mijamy jedną, drugą kapliczkę. Musimy też dowiedzieć się kto jest autorem tablicy na fasadzie muzeum imienia Generała Józefa Dowbora Muśnickiego? Kolejna krzyżówka z krzyżem. Było ich wiele.

Do mety na Torze „Poznań” już blisko. Ale to nie koniec. Jeszcze „tylko” cztery samochodowe próby sprawnościowe na nitce Toru, jedna rekreacyjna, dwa strzelania. Wreszcie można zjeść marcińskiego rogala. Dopiero teraz, po czterech godzinach trudnego rajdu uświadamiamy sobie, że dzisiaj, 11 listopada jest Święto Niepodległości. Następny VII Ogólnopolski Rajd Seniora już za rok. Może też wystartujemy? Czy w mikrobusie, jak Prawdziwi Seniorzy? Chyba jeszcze nie…

Tekst i zdjęcia

Teresa i Andrzej Górczyńscy