Polski Związek Motorowy

Przysłowie mówi, że Rajd Beskidzki trwa trzy dni, bo jeden jest zawsze deszczowy. W tym roku pogoda sprawiła paskudnego psikusa i tych dni było… trzy. Czy jednak komukolwiek to przeszkadzało? Ani trochę.

Rajdy Beskidzkie – „rally A” w kalendarzu FIVA - są znane w całej Europie i co roku goszczą wielu uczestników zza granicy.  Nie inaczej było tym razem: 11 czerwca na starcie do pierwszego etapu stanęło 76 samochodów, z czego spora część to goście spoza Polski. Najstarszym samochodem w rajdzie był McLaughlin z 1919 r., o nostalgicznej konstrukcji powozu i z kołami o drewnianych szprychach. Niewiele młodsze były kolejne samochody: czescy goście w bajecznym Hudsonie z 1930 r. i Skodzie 430 z 1932. oraz państwo Teuchmanowie – zeszłoroczni laureaci nagrody „Automobil roku” – w niezwykłym Fordzie A o linii karocy (1931 r.). Bardzo oczekiwany był Wanderer W40 cabrio z 1936 r., pojawił się też debiutant na trasach polskich rajdów – Aston Martin (1937 r.). Nie można było nie zauważyć Fiata Junaka 508 i Forda Eifla, znanych z podium Mistrzostw lat ubiegłych. Wśród powojennych samochodów też znalazły się niezwykłe perły: przykuwał wzrok zadziorny MG TC Midget Sport z 1947 r. i jego młodsi kuzyni, zachwycały dystynkcją Jaguary – od MK V po E-Type;  cudownie prezentował się Austin Healey (1967 r.). Nieco egzotycznie wyglądała flotylla korwet (C1 i C3), wraz ze złowrogim Buickiem Rivierą (1972 r.). W tym „gabarytowym” towarzystwie znakomicie prezentowała się kolekcja motoryzacyjnych karzełków, począwszy od polskiego Mikrusa, przez Felbera, po Goggomobila, który na dodatek naprawdę znakomicie sobie radził na beskidzkich, krętych szlakach. Samochodem przykuwającym uwagę w dwójnasób był legendarny Gullwing, Mercedes 300 SL, ze swoją sylwetką przypominającą torpedę w ironiczny sposób przykrytą barwą malinowego musu.

Baza rajdu znajdowała się w Szczyrku, w hotelu Meta, spod którego przez kolejne trzy dni uczestnicy wyruszali na trasę. Dzień pierwszy, stosunkowo najbardziej pogodny, zaprowadził ich przez tamę na Jeziorze Żywieckim do Suchej Beskidzkiej, a następnie do Rychwałdu. Nazajutrz strugi deszczu ścigały zawodników do Żywca, gdzie mieli okazję zwiedzić zabytkowy browar, a następnie przez malownicze tereny Beskidu Żywieckiego do Węgierskiej Górki. Dzień trzeci tradycyjnie już poświęcony był na próby sportowe w Parku Techniki Lotniczej w Kaniowie – choć mokra nawierzchnia nie pomagała w ustanawianiu rekordów. Konkurs elegancji na Placu Ratuszowym, mimo deszczowej pogody, zgromadził sporo widzów.

Wyniki nie zaskoczyły kibiców: w klasie przedwojennej tryumfował zeszłoroczny wicemistrz Piotr Małecki (Ford Eifel), w powojennej – szybko wspinająca się po szczeblach generalki Anna Wieczorek (Porsche 356) tuż przed Ryszardem Krzysztofikiem (MG TD). W klasie post 70 pierwsze miejsce zdobył Marcin Stryczak (Porsche 911), który – czy raczej jego samochód - błyskawicznie wrócił do formy po przygodach na Kraku. Jedynym zaskoczeniem był zwycięzca w klasie post 60 – Jarosław Ciurzyński, znakomity kierowca, którego nazwisko w generalce jednak dotąd się nie pojawiło. Wyprzedził doświadczonego Pawła Brukszo (BMW 2002) i zwycięzcę Kraka, Krzysztofa Stychno (Mercedes 250 S).

Choć Beskidy nie przywdziały swojej słonecznej twarzy, a zawodnicy nie mogli złożyć dachów kabrioletów, urok tych gór jest niezależny od pogody. Mgły osnuwające szczyty i mroczna, cienista zieleń świerkowych lasów pokazały Beskidy z fascynującej, tajemniczej, może nieco groźnej strony. Przez trzy dni deszczowy pejzaż rozświetlony był kliszami ze stron historii motoryzacji – kolejna taka fantastyczna projekcja czeka nas dopiero za rok.